Lotte in de Godskesgazet

Twaalf jaar was ze, Lotte Vanholen, toen ze in de buurt een oproep lanceerde om dopjes te verzamelen ten voordele van het Belgisch Centrum voor Geleidehonden. De mama van vriendin Nona traint blindengeleidehonden. Samen met een ervarings­project op school, waarbij ze ondergedom­peld werd in de donkere wereld van blinden en slechtzienden, was dit voor Lotte voldoende aanleiding om haar project te starten en al vier jaar vol te houden. Ze kan ondertussen rekenen op een select groepje trouwe inzamelaars die de zakken met doppen over de poort gooien. Wie dit precies zijn, weet Lotte niet maar via deze weg een oprechte dank je wel!

Wat goed is, kan nog beter en daarom een nieuwe oproep van Lotte: "Ook jij kan je dopje bijdragen voor de opleiding van de honden". "Het is bovendien een win-win", vertelt Lotte. "Doordat je al deze doppen bij ons inlevert, is je blauwe PMD-zak veel minder snel vol".

Zet je zakje met doppen op de pilaar van het Seinhuisje, Maastrichtersteenweg 281 in Wolske. Lotte en papa Bert bezorgen de zakken bij het officieel inzamelpunt in Tongeren.

Tijdens mijn babbel kom ik nog iets leuks te weten. Het Seinhuisje werd in 1922 gebouwd, exact honderd jaar geleden. Oorspronkelijk was het piepklein. Het werd bewoond door de seinwachter die telefonisch op de hoogte gebracht werd van een naderende trein. Hij snelde dan naar buiten en draaide eigenhandig de slagbomen naar beneden zodat de straat veilig afgesloten werd. Door de jaren heen is het huis vergroot en gemoderniseerd maar in de buurt blijft de benaming Seinhuisje standhouden.

En dan is het tijd voor de foto. Het tuin-boom-huis lijkt me een leuke achtergrond. Ik krijg een enthousiaste rondleiding in dit wonderlijke, houten bouwsel. De benedenverdieping is stockage voor tuingerief en de gekende rommel van elke Vlaming. Op de eerste etage heeft broer Tim zijn atelier ingericht. Tim maakt houten wandelstokken, een uitzonderlijke hobby voor een dertienjarige. Nog een ladder hoger bevindt zich een heuse slaapzolder met tweepersoonsmatras én een prachtig uitzicht op de weelderige tuin.

Met een dankbaar gevoel stap ik weer op mijn fiets. Als een zestienjarig meisje haar bijdrage wil doen aan zo'n mooi project, is de wereld nog niet naar de haaien!

Door: Renilde C.
Bron: Godskeskrant #3