“Het moet een merkwaardig zicht zijn: een witte stok in mijn rechterhand en dan twee honden aan de leiband in mijn linkerhand.”

Patricia is één van onze geleidehondgebruikers. Wie ons magazine al even volgt, heeft waarschijnlijk ook al van haar gehoord. Jarenlang vormde Patricia een team met golden retriever Diaz, die begin januari met pensioen mocht gaan. Toen kwam Patricia’s nieuwe geleidehond Jambo in haar leven. We vroegen haar hoe het nu met hen gaat.

We beginnen even met Diaz. Was zij jouw eerste geleidehond?

Ja, ze was zelfs mijn eerste hond. Ik kende dat nog niet toen ik met Diaz kennis maakte, maar ik wist vanaf mijn 23ste dat ik mijn zicht volledig ging verliezen en het leek me moeilijk om alles met de witte stok te doen. Ik vind mobiliteit ook heel belangrijk en ben altijd een grote dierenliefhebber geweest. Ik had een vriendin die een geleidehond had van het BCG en mijn voormalige oogarts beval mij ook een geleidehond aan. Zo kwam ik bij het BCG terecht.

Tijdens de matching en de class heb je Diaz dan leren kennen. Hoe verliep dat?

Ik vond dat fantastisch. Voor mij was dat een heel nieuwe wereld. Alleen Diaz was al heel nieuw voor mij en opeens zat ik op het centrum tussen tien honden. Ook ben ik zelf een leiderstype en moest ik de leiding aan een hond gaan geven. Ik vroeg me af of ik dat wel ging kunnen. Gelukkig had ik een goede klik met trainster Annelies en kennelverantwoordelijke en conciërge Ellis, en ook met Diaz ging het vrij snel goed. Voor mij voelde het een beetje als vakantie. Ik heb een heel drukke job en alles ging opeens op een traag tempo, rekening houdend met de noden van mens en dier.

Ik ben wel van ver moeten komen. Zo begon Diaz op een bepaald moment heel enthousiast rond te springen omdat ze wilde spelen, maar omdat ik haar taal nog niet begreep, dacht ik dat ze mij wilde aanvallen. Gelukkig stelde Ellis me gerust. Aan haar kon ik alles vragen.

Hoe voelt het voor jou nu Diaz met pensioen is?

In het begin was het wel moeilijk en voelde ik me zelfs ontrouw aan Diaz. Jambo zou nu mijn nummer een moeten zijn en Diaz komt op de tweede plaats. Daar was ik op mentaal vlak eigenlijk nog niet op voorzien. Maar inmiddels ben ik eraan gewend en heb ik me er ook mee verzoend. Toen we hoorden dat Diaz bijna met pensioen zou gaan, zijn we gaan zoeken naar een oplossing. Mijn man zag het niet echt zitten om 2 honden in huis te hebben. Een tijd lang hebben we dan ook gezocht naar een pleeggezin voor Diaz, maar ondanks dat er veel mensen zich over haar wilden ontfermen, lag onze lat ontzettend hoog. We zagen haar gewoon veel te graag en uiteindelijk hebben we besloten haar te houden. Dat was geen evidentie, want er moest heel wat geregeld worden.

We hebben een heel mooie regeling kunnen treffen met heel wat mensen die zich vrijwillig kandidaat stelden om Diaz zowel doorheen de week als in het weekend samen met ons te begeleiden. Tijdens de week gaat ze drie dagen mee naar het woonzorgcentrum waar ik werk. Ze is dan niet bij mij, maar bij Emma, één van de ergotherapeuten op een afdeling. Ze mag dan bij de oudjes op de afdeling rondlopen en doet dat ook heel goed. Dinsdag is de gezinshulp thuis en laat zij haar uit. Op woensdag komt een andere buurvrouw haar oppikken voor de ochtendwandeling en tijdens de middag komt mijn zoon thuis van school. In het weekend blijft Diaz bij andere buren van me. Dat is zo gegroeid doordat het dochtertje van het gezin heel graag honden ziet. Als vierjarig meisje kwam ze al aanbellen om te vragen of ze Diaz mocht aaien. Ik ben ook vaak samen met haar gaan wandelen. Het gezin zelf zag een eigen hond niet zitten aangezien beide ouders full-time werken, maar als wij dan eens een dagje weg gingen in het weekend, wilden ze graag voor Diaz zorgen. Inmiddels is het dochtertje twaalf jaar en speelt ze nog steeds even graag met haar. Diaz is eigenlijk nooit alleen, dat vond ik ook heel belangrijk. Het is een win-win situatie op alle vlakken.

Dan komen we bij Jambo. Hij is sinds een half jaar jouw geleidehond. Hoe was het om met hem in class te gaan?

Dat was anders, maar ook weer niet. Het is wel duidelijk gemakkelijker dan de eerste keer dat ik in class ging, omdat ik nu weet hoe het is om door een hond begeleid te worden en hoe je die commando’s moet geven. Maar het is wel een nieuwe hond die zich anders gedraagt, en ik moest leren hoe daarmee om te gaan. Jambo stapte bijvoorbeeld heel wat sneller dan Diaz, in het begin zelfs wat te snel. Inmiddels heeft hij zijn tempo wel aan me aangepast. Ook is hij veel gevoeliger dan Diaz. Jambo vertraagt ook wat als hij merkt dat ik wat onzeker of bang ben. Het voelt echt heel lief aan. Hij is bovendien nog een jonge hond, hij staat amper stil en is heel enthousiast als je aankomt. (lacht)

Zijn Diaz en Jambo inmiddels al vriendjes geworden?

Het gaat heel goed tussen hen, maar ze zijn wel heel verschillend. Ze spelen bijvoorbeeld niet zoveel met elkaar omdat ze een verschillende speelstijl hebben*. Jambo wil samen met andere honden rondjes rennen, terwijl Diaz liever worstelt en over de grond rolt met een speelkameraadje. Diaz neemt ook niet meteen initiatief om met hem te knuffelen, terwijl hij wel naast haar gaat liggen en voorzichtig zijn kop op haar poot legt. Ze laat dat ook toe, maar zal dat zelf niet doen.

Wel zie ik al dat Jambo van haar leert. Jambo ging toen hij hier pas was, steevast in zijn mand liggen, terwijl Diaz zich overal neerlegt, vooral waar ze het meest in de weg ligt. (lacht) Nu durft Jambo toch ook al eens uit zijn mand te komen en zich naast Diaz te leggen. Hij verkiest wel nog vaak zijn mand, hoor, maar soms ligt hij toch ook wel eens in de weg.

Wanneer ze buiten willen, zie ik daar ook heel duidelijk dat Diaz een invloed op Jambo heeft. Jambo vroeg nooit om naar buiten te gaan, maar Diaz gaat aan het schuifraam zitten en tikt dan tegen het glas met een nageltje. Sinds kort zitten ze nu allebei aan het raam.

Gaan ze ook samen naar buiten?

Sinds enkele weken wandel ik ’s avonds met hen allebei. Dat is eigenlijk eens per ongeluk gebeurd. Diaz heeft altijd een lange wandeling nodig, ze is dat ook gewoon en is niet blij als we na een half uurtje weer thuis zijn. Voorheen ging ik eerst een lange wandeling met haar maken en daarna nam ik Jambo mee op een korte wandeling. Op een avond had ik tijd tekort en besloot ik snel met ze allebei te gaan wandelen. Tot mijn verbazing ging dat eigenlijk heel goed. Ze houden echt rekening met elkaar. Jambo is rustiger als Diaz meewandelt en als hij ergens aan begint te snuffelen, gaat ze ook eens ruiken om te zien wat er daar te vinden is. Ze klikken op dat vlak echt met elkaar en daarom is het voor mij ook helemaal niet moeilijk om hen allebei tegelijkertijd uit te laten. Sinds die eerste keer gebeurt het ook steeds vaker dat ik samen met hen een lange avondwandeling maak. Nochtans had ik me voorgenomen om dat niet meer in die mate te doen met Jambo, maar ik merk dat het nu ook in mijn ritme zit.

Het is wel leuk dat jullie samen op pad kunnen gaan.

Inderdaad, en ik heb nog meer succes onderweg, hé (lacht). Het moet ook een merkwaardig zicht zijn: een witte stok in mijn rechterhand en dan twee honden zonder harnas aan de leiband in mijn linkerhand. En we raken natuurlijk soms wel in de knoop met de leiband. Ze stellen zich gemakkelijk op, maar dat betekent niet dat we nooit in de knoop raken. Ik kan die wandelingen met hun twee wel alleen doen op vaste routes in de directe omgeving van mijn huis.

Heb je nog een leuke anekdote voor ons?

Diaz heeft ooit een opname meegedaan van een nieuwe bewoner in het woonzorgcentrum. Niemand van het personeel had hierop aangestuurd, maar wanneer een nieuwe bewoner bij ons binnen komt, is daar de eerste dag vaak een familielid en een maatschappelijk werker bij om die persoon op hun kamer te installeren. Diaz die ligt vaak in de leefruimte en merkte deze mensen op. Ze is de nieuwe bewoonster rustig achterna gewandeld tot op de kamer en bleef er de rest van de dag bij liggen. Die mevrouw heeft daar veel steun aan gehad. Diaz voelde aan dat de mevrouw onwennig of onzeker was en is er gewoon bij gebleven. Fantastisch toch!

* Update: nadat dit interview werd afgelegd, hebben we nog contact met Patricia gehad en geeft ze aan dat Diaz en Jambo nu wel veel samenspelen. Jambo heeft zijn speelstijl aan Diaz aangepast en worstelen ze al eens samen of knabbelen ze samen aan één stok. Jambo moet zich wel soms wat inhouden, maar Diaz laat zich zeker niet verdringen door dat jonge geweld en blijft nog heel speels.