Drie keer class, drie nieuwe teams

Afgelopen september werd het opeens wat drukker in het trainingscentrum. We mochten namelijk Emmy, Antoon en Kristien ontvangen, drie geleidehondgebruikers die in class gingen met hun nieuwe geleidehond. Tijdens de class leerden de nieuwe teams samenwerken en verbleven ze even bij ons op het centrum. We stellen hen dan ook graag aan jullie voor.

Emmy en Nelson

Het eerste team dat we jullie graag voorstellen, bestaat uit Emmy en Nelson. Emmy woont samen met haar man, zoon en pluskinderen in Weelde. Ze werkt op de dienst aangepast vervoer RolMobiel voor Welzijnszorg Kempen en Nelson is haar tweede geleidehond. Blonde labrador Nelson volgt Nyssa op, die jammer genoeg niet meer verder kon werken door een scheur van de kruisband in haar rechterachterpoot. ‘Toen Kristien (dierenarts BCG) me zei dat ik er niet te veel hoop op mocht stellen dat Nyssa nog voor me zou kunnen werken na haar revalidatie, kwam dat heel hard binnen,’ vertelt Emmy. ‘Ik had gehoopt om toen nog zo’n anderhalf jaar met haar te kunnen samenwerken en wilde nog even wachten met een opvolger. Toen Annelies me eind augustus belde om te vragen hoe ik tegenover een opvolger stond, was ik dan ook even helemaal overdonderd. Nyssa is altijd speciaal voor me geweest en in die periode merkte ik ook hoe emotioneel onze band is. Ze zal, hoe goed en lief haar opvolgers ook zullen zijn, altijd zeer speciaal en “de beste” voor me blijven. Ook onze kinderen hebben veel aan Nyssa, ze is een beetje hun steun en toeverlaat geworden.’ Toch maakte Emmy iets later kennis met Nelson en dat klikte meteen. ‘Ik kon me toen nog niet voorstellen om Nyssa op de tweede plaats te moeten gaan zetten. Maar intussen ben ik al even thuis met Nelson en beginnen we allemaal ons plekje te vinden.’

Emmy vond de class, ondanks dat ze de meeste commando’s wel kende, toch intensief. ‘Maar alles is vlot gegaan en bij het BCG doet ook iedereen zijn best om alles gemoedelijk en rustig te laten verlopen. Ik vond het ook een fijne ervaring omdat het goed klikte met Kristien en Antoon.’ We vroegen hoe het inmiddels thuis verloopt. ‘In het begin was het even zoeken, maar intussen heeft iedereen wel min of meer zijn plekje gevonden. We hebben ook nog Diezel, onze Jack Russel. Hij houdt zich wat meer afzijdig, maar Nyssa en Nelson liggen vaak naast elkaar. Als ik nu thuis een commando geef, zoals bijvoorbeeld touch, dan komen er twee in plaats van één schat naar me toe. Het is grappig om te zien hoe ze bijna mooi synchroon doen wat er gevraagd wordt. Toch zijn het twee totaal verschillende karakters, maar dat valt best mee als je oog hebt voor hun noden.’

Kristien en Taco

Kristien en Taco vormen samen het tweede team. Kristien woont samen met haar man, dochter en zoon, houdt van sporten en gaat veel wandelen. Kristien heeft, net zoals Emmy, in Taco een opvolger gevonden voor haar eerste geleidehond Quiny. Ze had niet verwacht dat Quiny al op pensioen zou moeten. ‘Ik voelde me er toch wel slecht bij toen ik het nieuws kreeg dat Quiny moest stoppen met werken. Maar ik mocht niet egoïstisch zijn: ze begon zelf aan te geven dat het haar te zwaar werd en haar medische toestand hielp daar niet bij. Het was een spannende en emotionele periode.’ Kristien maakte kennis met de vrolijke Taco en niet veel later begon de class. ‘De class verliep goed voor mij. Ik voelde me meteen goed bij Taco en hij werkt heel goed voor me. De fijne sfeer en toffe mensen maakten de class veel gemakkelijker. Ook was het weer echt heel goed en hebben we samen met de honden kunnen genieten van het zonnetje.’

Hoe het nu gaat bij hen thuis? ‘Soms is het nog even zoeken naar hoe we de aandacht en het wandelen verdelen, maar omdat ze goed overeen komen, komt dat wel goed. De twee honden zijn echt lief voor elkaar. Taco wil altijd bij Quiny zijn en hoewel zij soms graag op zichzelf is, laat ze hem toch toe. Het is zo mooi om te zien. Ik mis soms Quiny wel aan mijn zijde maar ik ben dankbaar dat ze nog bij ons blijft. Als we eens langer weg zijn mag Quiny naar onze lieve buren, die ze ook enorm graag ziet.’

We vroegen Kristien nog naar iets wat haar zal bijblijven aan deze periode. ‘Ik heb het pleeggezin van Taco kunnen ontmoeten. Zo’n aangename mensen met een gouden hart! Ze hebben een heel schattige en lieve hond opgevoed en daar ben ik heel dankbaar voor.’

Antoon en Navvo

Ons laatste team zijn Antoon en Navvo. Antoon woont samen met vier vrienden in Gentbrugge. Naast een huis delen ze ook hun liefde voor muziek. Je vindt Antoon geregeld op een podium met de bands Chapulines en Euforro. Naast muziek houdt Antoon ook van reizen, lopen en trektochten in de natuur maken. Navvo is Antoon’s eerste geleidehond. ‘Werken met Navvo is mooier en intenser dan ik me had kunnen voorstellen. We bouwden in korte tijd een heel hechte band op. Tegelijk voel ik een grote verantwoordelijkheid om zo goed mogelijk voor Navvo te zorgen. Hierdoor was ik in het begin soms wel wat gespannen, maar nu heb ik er al veel meer rust in gevonden. Ook Navvo is al rustiger geworden sinds we thuis zijn, al durft hij soms nog wel eens streken uithalen.’

Antoon vond de class een heel fijne ervaring. ‘Ik heb zo veel geleerd over omgaan met honden en trajecten lopen. Het was heel interessant om omringd te zijn door fijne mensen aan wie ik elke vraag meteen kon stellen. Zowel de verzorgers, trainers als de rest van het BCG personeel. Ook van Emmy en Kristien kon ik veel leren omdat zij al een geleidehond hadden. Ik herinner mij vele gezellige avonden met de pleeggezinnen van onze honden en andere BCG vrijwilligers. In het begin waren Emmy en ik eens per ongeluk van hond gewisseld, dat was wel hilarisch.’

Inmiddels is er toch wel al wat veranderd in Antoons’ leven. ‘Navvo heeft meer structuur in mijn dagen gebracht. Elke dag op het zelfde uur opstaan, om dan heel enthousiast begroet te worden, en minstens eens om de paar uur naar buiten. Hij is fantastisch gezelschap voor wandelingen met vrienden of het oefenen van één van de trajecten die we met ons twee lopen. Mijn eetgewoontes heeft hij nog niet beïnvloed, ik blijf voorlopig vegetarisch eten,’ lacht Antoon.