“Eigenlijk begeleid ik geen pups, maar pleeggezinnen.”

In februari 2022 kreeg het BCG er een nieuwe collega bij. Tatjana werd één van onze puppyinstructeurs en neemt de pleeggezinnen in regio Antwerpen onder haar hoede. Wat ze eigenlijk doet als puppyinstructeur? Dat legt ze jullie graag uit.

Hoe ben je bij het BCG terecht gekomen?

Ik heb vroeger altijd in de hulpverlening gestaan. Ik werkte in de bijzondere jeugdzorg als contextbegeleider
met ouders en jeugddelinquenten. Toen ik daarna naar een iets lichtere job ging en als maatschappelijk werker voor een ziekenfonds, ben ik door mijn passie voor honden ook beginnen studeren bij Kyno-coach vzw, waar ik ondertussen ben afgestudeerd als hondengedragscoach. Daar heb ik Kathleen en Denis (collega’s bij het BCG) leren kennen, ze waren mijn docenten. Ze vertelde tijdens de opleiding ook geregeld over geleidehond e.d. en zo leerde ik voor het eerst meer over het belang en de noodzaak van geleidehonden. Ondertussen was ik al enkele jaren actief als zelfstandige hondentrainer in bijberoep waarbij ik aan gezinnen puppylesjes e.d. gaf. In januari 2022 stond ik op het punt om ofwel als volledig zelfstandige in de hondenbranche te gaan of toch terug naar mijn oude job binnen de hulpverlening te gaan, en toen kwam deze vacature vrij.

Waarom sprak de job van puppyinstructeur je zo aan?

Om deze vraag te beantwoorden, moet je weten dat ik eigenlijk geen pups begeleid, maar pleeggezinnen. Uiteraard geef ik de uitleg over hoe ze bepaalde oefeningen moeten doen, coach ik de pleeggezinnen in de opvoeding van hun puppy, maar de echte training en opvoeding doen de gezinnen zelf. Voor mij is deze job dus de ideale combinatie tussen het begeleiden van mensen, waarin ik toch al een tiental jaar ervaring in had, en mijn passie voor het opvoeden en trainen van honden. Daarnaast ben ik ook bezig voor een bijzonder doel want uiteindelijk help je mensen verder die nood hebben aan een geleidehond. Voor mij is dat een mooie puzzel die bestond uit het werken met mensen, met honden en voor een goed doel. Dat is ook wat mij motiveert in dit werk.

Hoe ziet een gemiddelde werkdag er voor jou uit?

Dat is een moeilijk vraag omdat mijn dagen er altijd anders uitzien. Wel heb ik mijn vaste taken. Ik doe de begeleiding van de pleeggezinnen en hun pups en dat neemt ongeveer anderhalf à twee uur in per gezin per week. We gaan dan ook ter plaatse, ofwel aan huis ofwel op locatie. In het begin wanneer de puppy nog jong is, trainen dichter bij huis.
Wanneer ze dan wat ouder worden en al meer kunnen, gaan we op locatie zoals bijvoorbeeld naar Antwerpen-Centraal. Het pleeggezin komt dan met de pup naar het station en we trainen daar allerlei vaardigheden die de pup nodig heeft in zijn latere leven. Ik doe dat door eerst het pleeggezin de uitleg te geven hoe ze deze oefeningen samen met hun puppy kunnen doen, vervolgens oefent pleeggezin dit en geef ik feedback. Ook bespreken we tijdens deze momenten opvoedingsvragen. Vaak probeer ik de gezinnen achter elkaar op dezelfde locatie in te plannen maar dat lukt niet altijd. Ik ben dan ook vaak op de baan. Wanneer de begeleiding erop zit, maak ik een verslag. Iedere keer heb ik dus ook een stukje administratie na mijn bezoek in orde te brengen. Aan het eind van de maand maak ik van al die individuele verslagen een maandverslag. Daarnaast zijn er ook veel mails, berichtjes en telefoons met vragen of afspraken die beantwoord moeten worden. Regelmatig hebben we met de puppyinstructeurs een vergadering op de planning staan en ik geef ook webinars. Buiten het opvolgen van onze huidige pleeggezinnen, doe ik ook de screening van kandidaat pleeggezinnen. Hiervoor ga ik bij hen op huisbezoek en plan ik een afspraak in waarop zij een training komen meevolgen.

Heb je een herinnering die je nooit zal vergeten?

Er zijn wel heel wat leuke momenten, zeker als de pups gekke toeren uithalen. Maar iets wat ik toch altijd zal meenemen, zeker in mijn job, is dat we met Kathleen een belevingsdag hebben gehad rond blind en slechtziend zijn. We hebben toen geblinddoekt door het gebouw gewandeld, gegeten en met een DogSim gewerkt. Een DogSim is een karretje op wieltjes dat een geleidehond simuleert. We leerden er elkaar begeleiden en hebben met een taststok gelopen. We hebben zelfs moeten oversteken met een blinddoek. Je merkt op die manier wat geleidehonden moeten kunnen om blinden en slechtzienden optimaal te ondersteunen. Ze moeten bijvoorbeeld best lang aan een zebrapad kunnen stilstaan. Zoiets weet je pas als je daar staat te wachten tot je zeker bent dat je veilig over kan steken. Dat was voor mijn wel een heel indrukwekkend moment. Ik laat mijn pleeggezinnen zich nu ook altijd zulke scenario’s inbeelden zodat ze weten waar ze naartoe werken.

Wat vind je het leukste om te doen?

Het leukste vind ik samen met de pleeggezinnen op pad gaan, pleeggezinnen met raad en daad bijstaan en de trainingen zelf. Als pleeggezin sta je er namelijk niet alleen voor en word je wel echt opgevolgd door de puppyinstructeurs.