“Ik sta liever op de verkeerde weg met Wallis dan dat ik alleen op pad ga met mijn stok.”

Melissa is 49 jaar en woont samen met haar 16-jarige dochter Fien in Zoersel. Sinds november 2023 hebben Melissa en Fien een nieuwe huisgenoot: de blonde labrador Wallis. Hij zorgt ervoor dat Melissa dagelijks veilig op pad kan. We spraken met Melissa over hoe het nu, een half jaar na haar kennismaking met Wallis, gaat.

Melissa heeft retinitis pigmentosa, een erfelijke oogziekte waarbij het netvlies langzaam kapot gaat. “Ik heb goed kunnen lezen en schrijven tot ik ongeveer 23 jaar oud was, maar nu zie ik alleen nog licht en donker,” vertelt ze.

Vroeger ging ze nog wel met een stok op pad, maar sinds Fien er is, is ze eigenlijk niet meer alleen op straat geweest.

Gelukkig staat Melissa er niet alleen voor. Een 8-tal jaar geleden heeft ze haar huidige vriend ontmoet. Melissa is van opleiding muzikant en speelt saxofoon, maar dat is een beetje op de achtergrond geraakt sinds ze moeder is geworden. Sinds ze haar vriend heeft leren kennen, is ze weer begonnen met spelen en volgt ze weer muzieklessen.

Wat er verandert is sinds Wallis er is?

“Echt alles. Het is dag en nacht verschil met een half jaar geleden. Ik kan nu zelf kiezen wanneer ik wil vertrekken. Als ik het even benauwd heb, dan roep ik Wallis bij me en gaan we op pad, al is dat misschien 3 keer per dag dezelfde route. Ik doe niet echt lange afstanden en moet geen bus, tram of trein nemen, maar ik ben heel erg blij om terug die kleine stapjes te mogen ervaren. Of het nu een grappig moment of moeilijke situatie is, ik weet dat ik er samen met Wallis doorheen kom. Hij is echt mijn partner in crime. Ik sta liever op de verkeerde weg met Wallis dan dat ik alleen op pad ga met mijn stok. Ik kan nu weer zelf naar de winkel of de bakker en heb vrijheid om te kiezen wanneer en waar ik naartoe ga. Ik merk wel dat mijn portemonnee dat niet zo leuk vindt omdat ik nu wat vaker kan gaan winkelen.” (lacht)

We vroegen Melissa hoe ze de class heeft ervaren.

“De class was overweldigend om het met een woord te beschrijven. Ik had niet verwacht zo snel een geleidehond te mogen verwachten. Ik ben in augustus verhuisd en herinner me nog dat ik tegen mijn huisbaas zei dat het nog wel een 3 à 4 jaar kon duren. Maar toen kreeg ik plots in oktober een telefoontje van trainster Annelies en in november was Wallis bij me. Van de ene op de andere dag stond hij hier samen met zijn eten en spulletjes. Ik herinner me vanuit een interview met geleidehondgebruiker Antoon dat je alles goed wilt doen voor je hond, en ik ervaar dat ook zo. Je denkt de hele tijd aan hoe het met hem gaat. Inmiddels is dat al veel beter en ben ik er meer gerust in geworden.”

Ook thuis was het eerst geen makkelijke situatie.

“Fien had vroeger schrik van honden. Ik heb als kind wel honden gehad, maar Fien kent alleen maar een kat en goudvissen als huisdier. Wallis is dan ook nog geen kleine hond. Gelukkig heeft Wallis echt een peperkoekenhartje en zaten de twee al na een dag samen in zijn mand te knuffelen. Jammer genoeg was het mijn vriend die het meeste af zag van de komst van Wallis. We wisten wel al dat hij allergieën had, maar niet dat deze zo erg waren. Wij wonen niet samen en hij is soms echt moeten vertrekken hier omdat zijn allergieën zo heftig de kop op staken. Ik kon ook niet met Wallis naar hem toe gaan. Dat heeft een grote wolk boven de class doen hangen. Ik wist echt niet wat te doen op dat moment. Gelukkig heb ik hierover veel kunnen praten met trainers Annelies en Patrick en zochten we naar oplossingen om deze situatie aan te pakken, want kiezen tussen mijn vriend en mijn geleidehond, dat kon echt niet. Gelukkig heeft mijn vriend zijn immuniteit zelf wat kunnen vergroten door veel met Wallis in contact te komen en liggen de wintermaanden al ver achter ons, dus we kunnen ook meer naar buiten wat ook helpt. Zo kunnen we toch weer een beetje normaal doen.” (lacht)

Inmiddels zijn we een half jaar verder en heeft Melissa buiten haar vrijheid ook haar zelfzekerheid terug gekregen.

“Ik weet nog dat ik heel weinig zelfvertrouwen had en vaak dacht dat iets niet ging lukken of dat ik het niet zou kunnen. Ik moest bijvoorbeeld om te oefenen een klein stukje alleen lopen met Wallis en de hoek omgaan waar Annelies me zou opwachten. Ik ben gewoon beginnen huilen. Het was echt wel moeilijk en ik durfde niet. Als je me toen had gezegd dat ik alleen met Wallis naar de bakker zou wandelen, dan had ik het niet geloofd. En toch gaan we nu iedere dag erop uit. Ik heb echt heel wat zelfvertrouwen gekregen. Niet alleen door Patrick en Annelies, maar ook door Marc die me op voorhand heeft begeleidt tijdens de DogSim-lessen. Daar ben ik hen echt heel erg dankbaar voor.”

Wallis is naast geleidehond een echte knuffelhond.

“Wallis is zo’n lieve hond. Hij is vrij groot, maar toch hebben maar weinig mensen schrik van hem omdat hij zo’n hoge aaibaarheidsfactor heeft. Hij laat ook altijd weten dat hij in de buurt is door zijn snoet of poot tegen me aan te zetten. Hij voelt aan wanneer ik hem nodig heb. Wanneer mijn vriend er is, zijn ze ook vaak samen aan het spelen. Dat vindt hij echt heel leuk. Wallis geeft ook veel verbinding. Je hebt altijd wel een gespreksonderwerp zonder dat je zelf iets moet aanhalen en veel mensen spreken ons op straat aan. Dat vind ik wel fijn. We zijn echt mee in het straatbeeld nu.”

Bijna iedere dag is het team wel op pad te vinden. Wallis laat zich nooit afleiden. Of liever, bijna nooit.

“Enkele weken geleden waren we samen door onze buurt aan het wandelen. We wonen in een wijk waar alles erg hard op elkaar lijkt en hebben ook allemaal dezelfde tuinpoortjes. Normaal weet hij wel welke poort van ons is, maar nu was er in een van mijn buren hun tuin een grasmaaierrobotje aan het werk. Dat vond hij wel heel interessant en toen stonden we dus plots in de verkeerde tuin. Gelukkig had ik het net op tijd door voordat ik zijn tuigje helemaal had uitgedaan en zijn we daarna toch terug thuis geraakt.” (lacht)

Zonder de hulp van heel wat mensen hadden we deze nieuwe match niet kunnen maken.

“Het pleeggezin van Wallis, Brechtje en Bart, hebben heel erg goed voor hem gezorgd. We hebben onderling wel eens contact en ik ben zo dankbaar dat zij zo’n lief pleeggezin voor hem waren. Het moest echt moeilijk zijn geweest om hem af te staan, maar ik ben enorm gelukkig en hij heeft mijn leven veranderd. Ik kan weer alleen op pad en mijn zelfvertrouwen is terug opgekrikt. Daar wil ik iedereen die Wallis en mij heeft geholpen voor bedanken.”